Pewnego wieczoru Ela wracając ze szkoły, zobaczyła bramę. Wiał z niej cichy chłodny wiatr, w uszach szumiał głos "CHODŹ DO MNIE". "Nie pójdę!" - pomyślała dziewczynka i odwróciła się. Biegła do domu, bo głos w uszach stawał się coraz głośniejszy, i jeszcze głośniejszy... Gdy doszła do drzwi domu odgłosy ucichły. Weszła do domu. Nic ciekawego się nie działo. Piesek skakał wesoło merdając ogonem. Ela zastanawiała się teraz czym mógł być ten głos. Z ciekawości postanowiła się tam wybrać. Przestała się bać, przecież nie wierzy w takie bzdury o duchach... Poszła. Na mieście było ciemno, dokładniej przyjrzała się gmachom budynku. Ujrzała napisane kredą słowa "TU MIESZKA DIABEŁ" . "Pewnie jakieś dzieci wygłupiały się i tak napisały". W tym momencie zrobiło się jaśniej, chmury odsunęły się, ale w uszach dziewczynka usłyszała krzyk, pisk. Zdrętwiała ze strachu. Nie poddała się jednak. Przeszła przez bramę. Szła przez korytarz,a na samym jego końcu ujrzała wyjście, do ogrodu. Usłyszała piski i krzyki małych bawiących się dzieci. "A jednak nie jest tu tak strasznie"- pomyślała i poszli dalej. Ujrzała dziewczynki w jej wieku- były dwie. Skakały, tańczyły . Jedna miała w ręku lalkę. Smutną, płaczącą. Przez chwilę Eli wydawało się, że lalka prosi o pomoc, ale nie to nie mogła być prawda. Dziewczynki przystanęły . Jena z nich uśmiechnęła się. Jednym gestem sprawiła, że Elka przyszła do niej. Teraz bawiły się razem. Po krótkim czasie dwie dziewczynki zaprowadziły Elę do domu, na kolacje. Chętnie się zgodziła, a kiedy przekroczyła próg domu zobaczyła stosy lalek. Wszystkie placzące, wykrzywione. Przestraszyła się. Do pokoju wszedł ojciec, miał kopyta. Teraz dziewczynka już wiedziała o co chodzi. Nie było drogi ucieczki. Usłyszała tylko jedno "TATUSIU, MAMY NOWĄ ZABAWKĘ", potem obudziła się wśród innych porzuconych lalek. Żałowała, ze tam przyszła. "Dzieci diabła" pomyślała, a po porcelanowej twarzyczce spłynęły żywe łzy. Łzy człowiecze.......